Rana zaczyna się zrastać, chłopak patrzy na ciebie i na swoją ranę. Jest pod wielkim wrażeniem, że ten wielki ból w końcu ustał.

Rana w końcu zniknęła. Chłopak gratuluje i dziękuje tobie za wykonane zadanie. W chwili gdy odchodzi i już mam ci mówić, że chyba opanowałeś to jutsu, podchodzi do nas dwójka walczących, obaj są nieźle poranieni, jednak jeden z nich trochę bardziej, pytają czy ich uleczysz.

Krew bardzo szybko przestaje lecieć, rana zaczyna się zrastać. Jednak podczas tego ćwiczenia przeszkadza ci wycie z bólu drugiego chłopaka. Ja przyglądam się tej sytuacji wierząc, że Mashiemu uda się szybko ich uleczyć.

Wychodzi ci to wolniej, niż jakbyś leczył jednego, lecz mimo to lepiej ci się pracuje, gdy nie słyszysz tych jęków. po chwili pierwszego mocniej rannego kończysz leczyć i zostaje i drugi z większa ilością ran, ale za to płytszych i w większości nie krwawiących.

Zostaje ci jeszcze połowa ran, ale nie zagrażających życiu ani nawet zdrowiu. Podchodzę do ciebie i mówię -Wystarczy, zaraz się zajedziesz i to tobie trzeba będzie pomóc-

Odprowadzam Mashiego do domu. Wykonał kawał dobrej roboty. -Gratuluje, uratowałeś parę nieznaczących istnień, ale za to opanowałeś to jutsu. Do zobaczenia wkrótce.- Mówię odchodząc od niego.