Zaraz, skoro to świat umysłu, i to nie jego, to chyba znaczy... że mój!
No dobrze.
Odskakuję od ziemi próbując unieść się w powietrze, jeśli to mi sie nie udaje, to skupiam się i próbuję wyobrazić sobie, jak się unoszę.

<szepczę>Unieś się... unieś się... unieś się!!
Wyobrażam sobie siebie unoszącego się na wysokości mistrza, próbując stanąć na powietrzu i wejść po nim jak po schodach.
Musi się udać!

[b]Znaczy to Gen Jutsu. Mam się z niego wydostać czy jak? A może uda się tak![b]
Po raz kolejny próbuję aktywować Sharingana, jeśli się nie udaje, to przebijam kolejny palec oczekując na rezultaty.

Medytacji? Jak dokładnie ma to wyglądać? Mam myśleć o Sharinganie, czy jak?
Czekam na odpowiedz u boku mistrza.

Siadam na ziemi i koncentruję się na moim darze, Sharinganie. Wyobrażam sobie siebie władającego tym potężnym narzędziem, wygrywającego wielkie wojny za pomocą tego cudu. Wyobrażam sobie siebie jako Kazekage, broniącego wioskę piasku przed jej wrogami. Na końcu wyobrażam sobie swoje dzieci, które także będą posiadać Sharingana i używać go do wygrywania wojen.
Mistrzu... myślę, że to już.
Otwieram oczy z nadzieją, że moja tęczówka nabrała czerwonego koloru i pojawiła się na nim jedna łezka.